In heel Nederland vind je culinaire pareltjes, de één nog lekkerder en mooier als de ander!
In Helmond vind je ook zo’n culinaire parel.
Ik heb het over restaurant De Rozario, gerund en eigendom van gelijknamige Jermain de Rozario.
Boy oh boy, dacht ik alles al geproefd te hebben, kom ik hier!
Schijnbaar ben ik niet de enige die onder de indruk is, want het restaurant is dit jaar door Michelin bekroond met een ster.
-Spannend, verrassend en werelds. Gerechten die je wakker schudden.– staat op hun eigen website geschreven.
Genoeg reden voor Johan en mij om even aan tafel te schuiven voor de lunch.
Whats cooking in this kitchen? Is het echt zo hot als wordt gezegd? En wie is die Jermain?

 

 

 

 

Gewapend met mijn camera lopen we door de straten van Helmond tot we bij het restaurant aankomen.
Het eerste wat me opvalt zijn de leuke winkeltjes in Helmond, maar daar gaat dit verhaal natuurlijk niet over. Gelukkig zijn ze dicht vandaag!
Zodra we het restaurant binnenkomen worden we hartelijk begroet door Jermain zelf.
“Leuk dat jullie er zijn!” zegt hij vrolijk, “we hebben hier een mooi tafeltje voor jullie gereserveerd. Ga lekker zitten…”
Blij nemen we plaats.
Het decor oogt hip en modern en wie even wat beter kijkt ziet talloze foto’s aan de wand van Jermain en zijn crew, al dan niet in actie.
Nog voor we een gesprek met elkaar kunnen beginnen, worden we eerst verblijd met een aantal amuses.
“Je proeft hier de smaken uit mijn jeugd,” vertelt Jermain, “het waaier-vormige design is een eerbetoon aan mijn grootmoeder. Ik hoop dat het jullie smaakt!”
Johan en ik kijken vol bewondering naar de goed gedekte tafel. Maître Alphons Kerstholt schenkt een bijpassend wijntje voor ons in en dan kunnen we beginnen.
“Wowww…” klinkt het tegenover me.
En inderdaad!! Wat een smaakexplosies! Van op smaak gebrachte paksoi en pasteitjes tot nasi in een heel ander jasje, kroepoek met een verrukkelijke dipsaus en een variant op bakkeljauw. Erg lekker!!

 

 

 

 

 

Goed begin dus! En het wordt alleen maar beter kan ik je zeggen…
Laos, citroengras, koriander, kokos, het zijn stuk voor stuk ingrediënten die standaard in de keuken van restaurant De Rozario te vinden zijn.
Jermain de Rozario is een natuurtalent in de keuken, die aanvankelijk nooit de intentie heeft gehad om nadrukkelijk met deze smaken te werken.
“Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan hè,” zegt hij lachend wanneer hij ons de volgende gang brengt, “deze smaken stromen door mijn aderen en ik ben er achtergekomen dat ik het waanzinnig gaaf vind om de herinneringen uit mijn jeugd op deze manier naar de gasten te vertalen!”
En dat laatste blijkt nog niet zo vanzelfsprekend te zijn als je denkt.
Het woord ‘straatschoffie’ heeft jarenlang op hem betrekking gehad en hoewel hij altijd zorgde dat hij een baantje had en ook een dak boven zijn hoofd, gingen zijn zuurverdiende centjes rechtstreeks de partydrugs en alcohol in. Het leven was één groot feest, al voelde dat vaak helemaal niet zo.
“Mijn overgang van puber naar jongvolwassene was zacht gezegd ontnuchterend te noemen,” vertelt Jermain, “ik trok al op vijftienjarige leeftijd het ouderlijk huis uit omdat ik hunkerde naar vrijheid. Ik dacht dat die vrijheid in Amsterdam lag en vond Helmond te beknoppend. Ik ben echt jarenlang zoekende geweest naar wie ik nu eigenlijk was, tot een voormalige vriendin van mij een schop onder m’n kont gaf en me met de horecawereld liet kennismaken. Integendeel tot wat je zou denken ben ik toen de bediening ingegaan. Maar liefst vijf jaar heb ik aan de voorzijde van het restaurant gewerkt, iets wat ik enorm leuk vond om te doen en waar ik veel van geleerd heb! Ik hou van gastvrijheid uitdragen, dus het lag me goed…”

Gelukkig voor ons, de gast, heeft hij na die vijf jaar de voorkant ingeruild voor de achterkant en heeft hij zijn kooktalenten ontwikkeld. Dat blijkt duidelijk een goede zet te zijn geweest!
Wij vervolgen ondertussen onze middag en na nog een heerlijk gerecht boordevol Aziatische smaken laat hij ons kennismaken met kreeft.
“Dit gerecht met kreeft zegt veel over wie ik ben als chef, dus ik wil het jullie graag laten proeven!” zegt Jermain.
Nou zeg ik je eerlijk, ik vind de kreeft vaak een beetje flauw in verschillende restaurants. Niet overal hoor, maar het is over het algemeen niet mijn meest favoriete dish. Ik vind het lekker, maar ik ben er niet lyrisch van…

 

 

 

 

 

 

 

O-M-G…..
Het is dat ik in een restaurant ben, maar ik heb echt zin om een traan te laten. Tranen van geluk!!
Wat is dit lekkeeeeeeer!!!! Lyrische bellen klinken in mijn hoofd.
“Heb je die saus geproefd??!” vraag ik aan Johan.
“Niet normaal joh!!” antwoordt hij terwijl hij zijn vingers aflikt.
“Dit is belachelijk gewoon, ik heb nog nooit zulke lekkere kreeft geproefd!” zwijmel ik verder.
…
“En? Hoe vonden jullie de kreeft?” komt Jermain vragen wanneer we klaar zijn.
Een stortvloed aan complimenten wordt over hem heen gegooid.
Of hij weleens ergens anders kreeft eet om te snappen hoe uitzonderlijk deze kreeft was? En hoe heeft hij deze goddelijke smaken gecreëerd en samengesteld? Geeft hij überhaupt weleens recepten weg? Zo ja, we hebben pen en papier bij ons.
Met rode koontjes vertrekt hij niet veel later weer richting de keuken. Zoveel complimenten kan hij niet tegen en wordt hij verlegen van zegt hij.
Okay.
Overigens ben ik er in de tussentijd ook nog achter gekomen dat zijn allergrootste trots zijn gezin is, zijn favoriete album allertijden Californication van de Red Hot Chilli Peppers, dat hij droomt van een culinaire reis naar Azië waar zijn ouders inmiddels alweer acht jaar wonen en dat er één gerecht ALTIJD op de kaart staat en daar ga ik het nu even over hebben…

 

 

 

 

 

Terwijl we heerlijk aan ons wijntje nippen wordt het volgende gerecht gebracht.
Omdat ik vooral bezig ben met het maken van een foto, luister ik niet naar wat Jermain vertelt over de ingrediënten van het gerecht.
Geheel onbevangen ga ik met mijn lepel naar de bodem van het gerecht en neem ik een hap.
OP DAT MOMENT HOOR IK ALLEEN NOG EEN ABSOLUTE STILTE OM ME HEEN.
“Johan…” fluister ik schor, “dit is magnifiek!!! Alsof het vlees draadje voor draadje is geplukt, door de jus is geroerd en weer is samengebracht. Zo hoog op smaak!!”
“Ja dit is rendang,” antwoordt hij, duidelijk genietend van wat hem is aangeboden.
“Rendang??”
“Ja, dat zegt ie toch net! Dit is rendang op zijn manier…,” en hij eet lekker verder.
Ik ben op slag weer terug in de werkelijkheid. Rendang op zijn manier. Ik ga hier niet eerder weg voor ik het recept heb.
En dat recept heb ik gekregen!
Na nachtenlang het vlees op lage temperatuur in de oven te hebben laten staan, het inkoken van liters kokosmelk voorzien van bijzondere kruiden krijg ik misschien iets wat in de buurt van deze rendang komt.
Dat gaat hem dus niet worden, ik hou van zekerheid. Ik zie eerder een goede reden om nog eens terug te komen. Wat zullen onze vrienden blij zijn als we ze hiermee verassen denk ik bij mezelf…
Ons avontuur gaat verder en we krijgen nog een heerlijk stukje bavet en een pinacolada dessert. Beide om je vingers bij op te eten, aflikken is namelijk allang geen optie meer hier.
Voordat we weggaan vraag ik Jermain en zijn souschef Fabio om nog even mee naar buiten te gaan voor een mooi plaatje waarop je hun passie voor koken kunt zien. Een power plaatje. Niet praten, maar laten zien, daar houden we van!
Nou, dan moet je net hun hebben…

 

 

 

Vroeger in mijn jeugd was uit eten gaan bepaald geen vanzelfsprekendheid. Ik denk dat ik het maar twee keer heb meegemaakt. Beide keren maakte diepe indruk op me. De eerste keer werd het dessert voor mijn neus geflambeerd (ik was een jaar of zes en compleet gebiologeerd) en de tweede keer was een lopend buffet waarbij ik nog nooit zoveel eten op een rij had gezien waar je ook nog eens eindeloos van mocht pakken.
Tegenwoordig is dat heel anders. In onze wereld van overvloed, niet perse positief, hoort uit eten gaan erbij. Het is bijna normaal.
Toch kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat De Rozario voor mij de definitie van Uit Eten Gaan is.
De smaaksensaties die ik hier heb geproefd kunnen ik of mijn partner thuis echt niet evenaren. Dit zijn de smaken waarvoor je uit eten gaat. Dit kan er maar één en dat is in dit geval dus Jermain de Rozario…

 

 

Jermain leerde het vak pas op latere leeftijd kennen. Op z’n 21ste begint hij als gastheer en wordt verliefd op het vak. De eerste serieuze stappen zet hij op 25 jarige leeftijd in de keuken. Van restaurants De Raymaert en ’t Parlement belandt hij in 2- sterrenzaak de Lindehof in Nuenen. Zijn talent wordt ontdekt door Soenil Bahadoer en zonder diploma’s schopt hij het tot chef de partie. In 2014 wordt hij Variatiechef van het Jaar. Jermain kookt vanuit zijn gevoel en net zoals het leven kan dat elke dag anders zijn…(Bron www.derozario.nl )

 

Restaurant De Rozario
Steenweg 8, 5707 CG Helmond
Tel 0492 535 206