Long Lasting Lazy Sunday Lunch bij Parkheuvel

 

Ineens zag ik het voorbij komen.
Long Lasting Lazy Sunday Lunch bij Parkheuvel…
Het klinkt bijna romantisch als je het zo ziet staan en tja, een romantische middag met mijn wederhelft ben ik altijd voor in!
Zeker onder het genot van lekkere gerechten, heerlijke wijntjes en een mooie ambiance.
En die ingrediënten vind je zeker bij Parkheuvel in Rotterdam, met aan het roer Erik van Loo!
Erik is geboren en getogen in Limburg en geloof me, dat hoor je gelijk.
Hij groeide op in Mechelen, een dorp van amper 1500 inwoners groot.
Toch heeft deze speldenknop op de wereldbol een culinaire uitblinker voortgebracht, waar menig chef zijn koksmuts voor afneemt.
Erik begon zijn culinaire carrière op zijn achttiende in het land der onbegrensde mogelijkheden, Amerika.
Om precies te zijn Miami en New York en om nog preciezer te zijn op het water daarnaast.
Hij ging namelijk werken op een cruiseboot, de MS Scandinavian Cruise Line.
Nogal al een stap voor een 18-jarige plattelandsjongen die zelfs Amsterdam nog nooit in het echt had gezien…

 

 

 

 

 

 

Maar laat me bij het begin beginnen.
We treffen het. Het is één van de eerste mooie lentedagen en buiten schijnt volop de zon.
Het terras bij Parkheuvel druppelt langzaam vol met gasten die allen zin hebben in een middagje culinaire verwennerij.
In de Van Loostraat, het koosnaampje voor de keuken van Parkheuvel, is men dan ook druk aan het werk met de eerste voorbereidingen.
“Drie maanden heb ik op de boot gewerkt,” vertelt Erik die even bij ons komt staan, “maar ik kwam er al gauw achter dat het niet mijn ding was. De kwaliteit was ver te zoeken. Ik werkte voornamelijk met diepvriesproducten en instantpoeders. Dat was totaal niet de richting die ik op wou gaan. Ik was dan ook blij toen ik weer voet aan vaste wal zette. Tot mijn grote vreugde werd ik op mijn negentiende aangenomen bij restaurant Gala, een tweesterrenzaak in Duitsland. Daar ging een wereld voor me open…”

 

 

 

 

 

Een wereld die hem uiteindelijk onder andere bij Restaurant De Zwethheul bracht, waar hij voor het eerst tweesterren kookte.
In 2006 nam hij restaurant Parkheuvel over van Cees Helder, toen nog een driesterrenrestaurant.
Wat zeg ik, het eerste driesterrenrestaurant van Nederland!
“Nederlands eerste driesterrenrestaurant overnemen heb je ballen voor nodig,” lacht Erik, “ik had het er met Cees uitvoerig over gehad of dat nou wel of niet een goed idee was, maar Parkheuvel betekende in die tijd al meer voor mij dan alleen maar een toplocatie in Rotterdam. Al vanaf dat mijn zoon Juliën kon praten koos hij steevast voor zijn verjaardag een etentje bij Parkheuvel. Hij kon de naam nog niet eens goed uitspreken, maar Parkheuvel was voor hem dé plek om lekker te eten. Die liefde voor Parkheuvel deelde ik met hem en dat heeft er zeker toe bijdragen dat ik het restaurant heb overgenomen…”
Op dat moment wordt er een amuse gebracht: Zeeuwse platte (licht gepocheerd), met crème fraiche, aardappelrosti en Imperial Perle kaviaar…

 

 

 

 

 

 

Terwijl onze glazen worden volgeschonken met een mooie wijn, een Silvaner Stammheimer Helmut Christ, volgt al gauw de volgende ronde: een pakketje van Noordzee krab gehuld in zoet/zure komkommer, met een blini van boekweitmeel en daarop Imperial Perle Kaviaar.
“Zo, dit is lekker zeg!” zegt Johan verrukt na zijn eerste hap.
De zoet/zure komkommer en de krab zijn een match made in heaven!
Waar halen die chefs toch altijd hun inspiratie vandaan?
“Inspiratie?” lacht Erik, “inspiratie is een natuurlijk proces. Het is niet zo dat ik aan het wandelen ben, een mooi bloemetje in de wei zie staan en dan in één keer een kant en klaar recept voor een fantastisch gerecht in mijn hoofd krijg. Zoiets moet groeien. Tijdens mijn reizen doe ik veel inspiratie op. Ik vind het prachtig om andere eetculturen te ontdekken. Ik ga dan het liefst richting Azië, naar landen zoals Vietnam of Maleisië. In die landen is het eten zo zuiver en puur! Vooral de streetfood fascineert me. Zo liep ik in Vietnam over straat en kwam er een typisch Vietnamese man op een scooter aangereden, compleet met punthoed en al. Op dat moment renden er allemaal mensen naar buiten met een kom in hun hand en kochten ze soep bij hem. Ik heb die soep geproefd en ik was verbluft over de intense smaak die het had! Met die soep in mijn hoofd ben ik terug naar Nederland gegaan en ben ik in mijn eigen keuken ermee aan de slag gegaan. Al gauw kwam er een nieuw gerecht op de kaart, geïnspireerd op mijn ervaring in Vietnam…”

 

 

 

 

 

Het volgende gerecht is wederom fenomenaal!
Terwijl op de achtergrond David Guetta “The world is Mine” zingt, voelt het ook echt even alsof de wereld van ons is.
“Ik heb hier het volgende gerecht voor jullie: Europese kreeft in combinatie met crème fraiche, Blue Skin redish en daarbij diverse bereidingen van citrusvruchten, onder andere bergamot en yuzu. Geniet ervan!”
Genieten doen we zeker!
Zijn het niet onze ogen die ondersteboven zijn van dit gerecht, dan zijn het wel onze smaakpapillen.
Terwijl ik aan het eten ben schommel ik mee op de melodie. Wat een heerlijke muziek op de achtergrond!

 

 

 

 

Much is happening, maar ik zal het volgende gerecht zo beknopt mogelijk proberen uit te leggen:
Diverse structuren van ossenstaart in combinatie met kalfslever, daarbij truffel, kalfszwezerik, een vinaigrette van Sherry en Madeira en gepofte wilde rijst…
Een droom op het bord.
“De Nederlandse keuken is met sprongen vooruit gegaan,” vertelt Erik enthousiast, “in de keuken van Parkheuvel staat een gemixed internationaal gezelschap waar ik trots op ben. Twintig jaar geleden was dat nog heel anders, Nederland deed er eigenlijk niet echt toe in de culinaire wereld. Hoe anders is dat nu! Van over de hele wereld komt men hier naartoe om ervaring op te doen. Een mooie ontwikkeling! Maar het meest trots ben ik toch wel op mijn zoon Juliën. Ik heb hem altijd gezegd dat hij zijn hart moest volgen. Of dat nou putjesschepper of fietsenmaker is, dat maakt niet uit, als hij maar gelukkig is. Uiteindelijk heeft hij ook voor het culinaire vak gekozen. Iets waar ik natuurlijk erg blij mee ben! Mettertijd zal hij Parkheuvel overnemen en daar ben ik erg trots op. We werken nu samen rustig naar dat moment toe. Voor mij was de overname destijds best heftig. Ik kreeg de sleutels, Cees en Rosalie hielpen nog vijf dagen mee en vanaf dat moment moest ik het zelf doen. Ik wist nog niet eens waar de meterkast zat, laat staan waar de sleutels hingen. Dat is voor een dwangneuroot als mij heftig om mee te maken. Ik wil die overgang voor Juliën makkelijker maken…”

 

 

 

 

 

 

Het volgende gerecht doet de smaakpapillen weer juichen.
Gastvrouw Tessey Geurds legt uit wat er op het bord ligt:
“Jullie zien hier rode mul gebakken met pata negra, daarbij scheermessen en kokkels, een schuim van amandel, komkommer gemarineerd in sushi azijn, broccoli en amandelschaafsel. Alstublieft!”
-Dankjewel!!-
“Dit gerecht ga ik thuis proberen te evenaren,” zegt Johan optimistisch nadat hij een hap heeft genomen.
Wel, als dat lukt prijs ik mezelf een gelukkig vrouw.
“Heb je geproefd hoe krokant die huid is?” vraag ik voor de zekerheid.
“Jazeker, dat lukt wel…”
Terwijl ik de wijn in mijn glas laat walsen en er nog eens aan ruik, bedenk ik me dat het niet de eerste keer zal zijn dat hij thuis een culinair hoogstandje evenaart.
Lucky me!! Straks gauw even kijken of ze ook een receptenboekje ergens hebben liggen!

 

 

 

In de keuken is men nog steeds druk aan het werk en het lijkt wel alsof ik naar een balletuitvoering van Het Zwanenmeer kijk.
Iedereen is perfect op elkaar ingespeeld en het is duidelijk dat vele handen licht werk maken.
Het zijn stuk voor stuk kunstenaars die aan hetzelfde kunststukje werken en ik ben daarna de Lucky One die het mag opeten.
Eigenlijk een soort van interactieve kunst. Dichterbij kan je niet komen!
Het volgende gerecht zijn wijngaardslakken. Een delicatesse die vooral in de Franse keuken veel voorkomt en tevens een signature dish van Erik van Loo.
Aardappelpuree / op de plancha gebakken wijngaardslakken / knoflook / schuim van karnemelk / walnoot / beurre Maître d’hotel
“Zalig!” roept Johan en ik kan alleen maar bevestigend knikken.
Inderdaad heerlijk!!

 

 

 

 

 

De middag vliegt en na het Pyreneeën zuiglam, zijn we alweer toe aan het dessert.
Het is Juliën die het dessert komt brengen.
“Jullie zien hier een dessert van aardbei / witte chocolade / rabarber / gember-aardbei sorbet / amandel dacquoise / romanov…”
Wow!! Dat ziet er echt spectaculair uit!
“Dit dessert laat goed zien wie ik ben,” zegt Juliën, “ik heb er destijds bewust voor gekozen mijn opleiding niet bij mijn vader te volgen, maar ergens anders. Ik wilde geen speciale behandeling op wat voor manier dan ook. Na mijn opleiding  ben ik een jaar in Australië gaan werken bij Peter Gillmore, eigenlijk de Jonnie Boer van Australië. Ik werkte daar als chef poissonnier (aan de viskant)! Ik heb daar ontzettend veel geleerd. Vlak voor mijn stage erop zat, kwam mijn vader me in Australië opzoeken. We hebben daar samen in korte tijd veel bijzondere restaurants bezocht. Een waanzinnige ervaring waar ik erg dankbaar om ben. De laatste avond zei hij dat hij iets belangrijks met we wou bespreken. Die avond vroeg hij me of ik zijn opvolger wou worden. In tien jaar tijd zal hij me klaarstomen om Parkheuvel over te nemen. Natuurlijk droomde ik daar stiekem weleens van, maar om het hem zo te horen zeggen deed erg veel met me. Ik heb geen moment geaarzeld en zei volmondig ja. Mijn vader noemt me wel eens gekscherend zijn Instagram cheffie. Ik hou ervan om visueel uitdagende plaatjes op het bord te maken. In dat opzicht zal ik ook voor vernieuwing op de kaart zorgen en vullen we elkaar goed aan…”

 

 

 

 

 

 

Het dessert is fantastisch!
De smaak zweeft tussen aardbei – rabarber en bubblegum in. Heerlijk!
“Mijn vader zei het al,” gaat Juliën verder, “Parkheuvel heeft altijd al een bijzonder plekje in ons hart gehad. Ik was destijds erg trots dat hij het van Cees Helder overnam. Als kind wou ik graag naar Parkheuvel vanwege de tarbot. Ik vond de tarbot echt waanzinnig lekker! –Trabot, ik wil graag trabot!– en dan wisten mijn ouders dat ik de tarbot bij Parkheuvel bedoelde. Dat ik nu samen met mijn vader hier mag werken is een droom die uitkomt. Maar er blijft nog genoeg te dromen over. Mijn ultieme droom is samen met mijn vader Parkheuvel weer naar de drie sterren te koken. We werken met een jong en enthousiast team en ik krijg steeds meer ruimte om mijn eigen draai aan de gerechten te geven. We proberen zo vernieuwend mogelijk bezig te zijn en er zitten nog veel veranderingen aan te komen. Parkheuvel zal stralen als nooit tevoren…!”

 

 

 

 

 

En met die wetenschap sluiten wij onze middag af.
Dat Parkheuvel zal stralen als nooit tevoren zijn we van overtuigd!
Op de valreep vraag ik Erik van Loo nog twee belangrijke vragen:

 

Eet jij thuis ook nog weleens gewoon een boterhammetje met kaas?

“Haha, een boterham met kaas? Nee! Daarentegen eet ik graag een boterham met filet American of rookvlees. En dan het liefst speltbrood. We hebben hier in de buurt een lekker bakkertje zitten en er gaat niks boven een vers gebakken speltbrood met filet American…!”

Wat kook jij thuis voor je vrouw als je je van je beste kant wilt laten zien?

“Tuinbonen! Anja is echt verzot op tuinbonen met vis en bonenkruid. Wat dat betreft hoeft lekker eten niet moeilijk te zijn, zolang je maar goede kwaliteit gebruikt. Als ik haar dus wil blij maken, neem ik een mooi stukje vis mee van de zaak en kook ik daar wat lekkers mee. Overigens kook ik vrijwel nooit thuis. Dat gebeurd echt sporadisch…”

 

Restaurant Parkheuvel
Heuvellaan 21
3016 GL Rotterdam
010 4360766    www.parkheuvel.nl