Syrische vluchteling Vahe Amroian: Ik mocht de versnelde koksopleiding volgen en was urenlang bezig met studeren…

Vandaag een bijzonder interview met chef de partie Vahe Amroian.
Vahe is een Syrische vluchteling en woont inmiddels drie jaar in Nederland.
Hij is een getalenteerde kok gebleken, welke ik in sterrenrestaurant Het Koetshuis* in Bennekom aantrof.
Het gemak waarmee hij Nederlands sprak verbaasde me enorm. Is deze jongen echt pas drie jaar in Nederland??
Lees hier het verhaal hoe Vahe zijn weg naar Nederland vond en een land vol chaos en onrust achter zich liet…

Hoi Vahe, leuk om je te leren kennen. Kun je mij wat vertellen over jouw jeugd in Syrië en het pad wat jou hier naartoe heeft gebracht?

“Hoi Corina! Mijn jeugd in Syrië was heel gewoon en waarschijnlijk net als vele andere kinderen. Als kind maakte ik me geen zorgen en speelde graag met mijn vrienden op straat. In Syrië is op straat spelen heel normaal. In Nederland ook wel, maar anders. Het liefst gingen we voetballen of met een hele groep lekker fietsen door de omgeving. Op school had ik veel vrienden. Ik droomde ervan om scheikunde- of natuurkundeleraar te worden. Mijn enige link met eten in die tijd was het eten wat mijn moeder maakte. Er is niemand die zo lekker kan koken als haar! Tijdens verjaardagen of andere feestdagen kwam de hele familie bij elkaar. Iedereen nam eten mee en er stond dan altijd een lange tafel vol met heerlijk eten. De mensen waren in die tijd gelukkig met hun bestaan in Syrië en religie speelde geen rol. Hoe anders zou dat later worden…”

Wat was voor jou het moment dat je weg wou gaan uit Syrië?

“De oorlog was net uitgebroken en we zagen en hoorden vreselijke dingen die de mensen werden aangedaan. In Syrië hebben we een regel dat wanneer er meer dan één man in het huishouden is, de oudste mag blijven (vaak is dat de vader) en de andere mannen het leger in moeten om te vechten. Dienstplicht dus. Mijn ouders raakten volledig in paniek en mijn broer en ik ook. Door met een geweer richting het leger van ISIS te gaan teken je eigenlijk je doodsvonnis. Aangezien we Christelijk zijn was blijven ook geen optie. Mochten we in handen van de ISIS vallen, zouden we worden gedwongen te bekeren en zouden ze alsnog afschuwelijke dingen met ons doen. Zodoende besloten we te vluchten…”

Hoe ging dat?

“We hadden al heel snel beslist dat we weg moesten en konden gelukkig ons huis verkopen. Met dat geld gingen we op pad, alleen hadden we nog geen idee waarheen. We vertrokken via Libanon naar Turkije. In Turkije kwamen we in contact met smokkelaars en we betaalden hun om ons met een klein bootje naar Griekenland te brengen. Met zes man aan boord en de smokkelaar aan het roer gingen we in de nacht op weg naar Griekenland. Plotseling werden er een hoop schijnwerpers op ons gericht en door een microfoon gesproken. Het was de Turkse marine die ons wouden oppakken, maar hun handen waren gebonden. We waren precies 50 meter over de grens op open water. Het enige wat ze konden doen was ons nakijken. Niet veel later kwamen we in Griekenland aan. Het was nog steeds pikkedonker. De smokkelaar riep ons toe welke kant we op moesten gaan en verdween weer in de nacht. Een beetje verdwaasd keken we om ons heen en toen zijn we gaan lopen, op zoek naar een politiebureau. Dat was ons vertelt, daar zouden onze papieren in orde worden gemaakt en zouden we veilig zijn…”

 

Lees verder onder de foto:

Vahe Amroian, Het Koetshuis Bennekom, Food love stories

 

Vahe Amroian, Het Koetshuis Bennekom, Food love stories

 

“Na een poos lopen vonden we het politiebureau. Onze papieren werden in orde gemaakt en we kregen een ultimatum voor ons vertrek. De tien maanden die daarop volgde zijn de zwartste periode uit mijn leven geweest. We hadden geen geld, geen schone kleding en geen dak boven ons hoofd. Dankzij de plaatselijke Katholieke kerk hadden we een slaapplaats, maar het was echt afzien. Keer op keer probeerden we weg te komen op zoek naar een beter bestaan, maar de grenzen waren hermetisch afgesloten. Onze moeder werd als eerste uit Griekenland  weggesmokkeld. Niet veel later kregen we van haar een bericht dat ze goed was aangekomen in Nederland. Dat werd op dat moment dus gelijk de plek van onze eindbestemming. Het had net zo makkelijk ergens anders kunnen zijn…”

En kon je toen makkelijk een vlucht naar Nederland boeken om je familie te herenigen?

“Nou nee, niet bepaald. Was dat maar zo. Onze tocht naar Nederland was erg spannend en dat bedoel ik niet op een leuke manier. Met bussen, treinen en te voet gingen we richting Nederland. Onderweg waren veel rovers die met geweld het laatste beetje wat je had van je af wilde pakken. De angst was dus groot. Bij de grens van Hongarije aangekomen stuitte we op een kilometers lang scheermesdraad. Dat was erg heftig. Met honden en wapens jaagde de politie van Hongarije ons op en werden we als koeien in overvolle treinen geduwd, afgevoerd en gedumpt. Maar na negen maanden bereikten we Nederland en werden we met onze moeder herenigd. In Ter Apel begon onze procedure. Na vele interviews kreeg ik een verblijfsstatus en kon ik beginnen met inburgeren. Daar snakte ik echt naar! Ik wilde de taal leren en een nieuw leven opbouwen. Mijn broer ook. Ik beet me vast in de Nederlandse taal en kreeg de tip om vrijwilligerswerk te doen, zo zou ik de taal sneller eigen worden. Ik begon dan ook als keukenhulp in een grote keuken onder leiding van Allon Cheng. Ik ben hem nog altijd dankbaar daarvoor! Hij heeft me zo ontzettend veel geleerd en heeft altijd zoveel vertrouwen in me gehad!”

Wat was dat voor keuken? En hoe vond je dat als toekomstige scheikundeleraar in wording?

“Haha, scheikundeleraar, ja, die droom liep even anders. Ik kwam erachter dat ik het geweldig vond om met mooie producten en smaken te werken. Ik had er enorm veel plezier in! Allon zag mijn passie en wou me verder helpen. Hij regelde werk voor me bij restaurant De Steenen Tafel in Arnhem. De gerechten die daar voorbij kwamen waren van een heel ander niveau en ik vond het geweldig om daaraan te mogen meewerken! Niet lang daarna kwam ik in contact met Gastvrij Talent in Arnhem. Via hun kon ik mijn koksdiploma behalen en heb ik niveau 2 afgerond. Ik mocht de versnelde opleiding volgen en dat was erg intensief. Ik was uren bezig met studeren. Het duurde natuurlijk dubbel zo lang omdat ik soms de woorden uit de boeken niet goed begreep, maar het lukte me uiteindelijk wel! Ondertussen droomde ik ervan om in een Michelinrestaurant te werken. Het liefst een Frans georiënteerde keuken. In de wandelgangen viel regelmatig de naam ‘Het Koetshuis in Bennekom’. Jeff Loekers, één van mijn grote leraren in die tijd en iemand die veel voor mij betekend heeft, heeft Het Koetshuis gebeld. Tot mijn grote vreugde mocht ik een dagje meedraaien. Die dag had ik gelijk een goede klik met de chef, Niels van Dooijeweert, en niet veel later kreeg ik te horen dat ik was aangenomen. Mijn geluk kon niet op…!”

 

Lees verder onder de foto’s

Vahe Amroian, Het Koetshuis Bennekom, Food love stories

 

Vahe Amroian, Het Koetshuis Bennekom, Food love stories

 

Vahe Amroian, Het Koetshuis Bennekom, Food love stories

 

Uiteindelijk dus lekker aan het werk bij Het Koetshuis in Bennekom. Goed bezig! Waar droom je nu nog van?

“Ik vind dat een moeilijke vraag. Als je ziet wat ik hier in Nederland heb bereikt, dan zou je denken dat dromen uit kunnen komen, maar dit was nooit mijn droom om mee te beginnen. Dat klinkt bijna ondankbaar, maar zo bedoel ik het niet. Ik heb gelukkig mijn ouders en mijn broer nog, we brengen veel tijd door samen en zijn dankbaar dat we elkaar nog hebben, maar verder ben ik iedereen die mij lief is kwijtgeraakt en kan ik nooit meer terugkeren naar mijn thuisland. Dat moet ik allemaal nog een plekje zien te geven.  Ik vind mijn baan als kok geweldig, dus in dat opzicht zou ik misschien ooit nog wel een eigen restaurant willen runnen, maar voor nu durf ik nog niet te ver vooruit te kijken. Dat deed ik in Syrië wel en kijk hoe dat plotseling veranderde. Ik kijk liever naar het nu. Ik heb een hele leuke baan, aardige collega’s en ik spreek de Nederlandse taal. Overigens, je zou mijn broer eens moeten horen praten. Hij kan goed Nederlands! Daar gaan zelfs mijn oren van klapperen. Dat zijn de dingen waar ik heel dankbaar voor ben…”

Het culinaire sprookje van Bennekom: Het Koetshuis

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Aan de rand van de Veluwe vind je een sprookje. Een culinair sprookje welteverstaan!
De familie Löhr rund inmiddels alweer 33 jaar restaurant Het Koetshuis in Bennekom, welke sinds 1998 bekroond is met een Michelinster.
Een mooi verhaal zou je denken, toch kent dit sprookje ook diepe dalen.
Het is nu precies een jaar geleden dat eigenaresse Saskia Löhr en haar kinderen afscheid moesten nemen van Wicher Löhr, man, vader en Patron Cuisinier van Het Koetshuis.
Een grote klap!
Maar ondanks de pijn, kijkt Saskia naar de toekomst.
Samen met haar zoon Danny, dochter Marieke en schoonzoon chefkok Niels van Dooijeweert, zorgt ze dat Het Koetshuis na 33 jaar nog altijd even sprookjesachtig is als de dag dat zij het samen met Wicher Löhr opende.
Een sprookje zoals Wicher het altijd voor zich zag…

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Een advertentie in de Horeca Misset…

“Wicher en ik hebben elkaar vroeger leren kennen bij hotel/restaurant De Witte in Amersfoort,” vertelt Saskia, “inmiddels bestaat dat niet meer. Een mooie tijd was dat! We hadden gelijk een klik! Wicher werkte in de keuken en ik aan de voorkant. Wicher had op dat moment al veel werkervaring opgedaan in zowel binnen- en buitenland en had het vak onder andere bij Grand Vefour*** en  L’Achestrate*** in Parijs geleerd. Het werk bij De Witte was leuk, maar na een tijd merkten we dat er geen groeimogelijkheden voor ons waren en gingen we op zoek naar een plek voor onszelf. We kwamen deze locatie in Bennekom tegen via een advertentie in de Horeca Misset. Nieuwsgierig gingen we kijken. Het was op dat moment met onkruid overwoekerd en zag er troosteloos uit, maar Wicher en ik zagen gelijk de mogelijkheden! De buitenkant liet dan misschien te wensen over, de binnenkant was helemaal compleet. Tafels, stoelen, menukaarten, pannen, alles was aanwezig en we konden zo beginnen. Dat was natuurlijk voor een beginnend jong stel heel aantrekkelijk. Met een klein startkapitaal van de bank om de eerste inkopen te kunnen doen, meer kregen we echt niet, zijn we begonnen. En voor ik het wist runde ik op 23-jarige leeftijd samen met Wicher, toen 26, een eigen restaurant aan de rand van de Veluwe. Een droom die uitkwam! In de loop der jaren hebben we flink wat verbouwd en maakten we het helemaal ons eigen plekje. Na dertien jaar kregen we uit het niets een Michelinster, iets waar we totaal niet mee bezig waren in die tijd. We waren gewoon lekker aan het werk en wilden een goed product neerzetten. We waren dan ook totaal overdonderd. Ik kan me het moment nog goed herinneren. Het was op een woensdagmiddag in het najaar. Ik had Danny, die toen zes was, net naar balvaardigheid gebracht. Toen ik thuiskwam zei Wicher dat hij door Robert Kranenborg was gebeld met de mededeling dat we een Michelinster hadden gekregen. Ik kon het niet geloven. Voordat ik te vroeg zou gaan juichen vroeg ik eerst om tastbaar bewijs. Op dat moment begon de fax overuren te maken en kwamen er allemaal felicitaties binnen. Het was dus echt waar, we hadden een ster gekregen! Ons geluk kon niet op! Toch was het wel een enorme omschakeling, iets wat ik niet altijd even leuk vond. Van heinde en verre kwam men kijken en de gasten namen geen blad voor hun mond. Hoe kon je nu met zo’n wijnkaart een ster krijgen? Dat soort dingen. Voor je gevoel moest je opeens enorm op je tenen lopen. Naarmate de tijd vorderde vonden we onze draai weer. Het Koetshuis was ons eigen plekje en daar veranderde een ster helemaal niks aan…”

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

 

Wicher knapte enorm op…

“Van de ene op de andere dag liep het niet lekker met de gezondheid Wicher” vertelt Saskia, “hij klaagde over pijn in zijn longen en moest vaak hoesten. Tijdens één van onze vakanties naar Italië begon hij plotseling bloed op te hoesten. Het heeft toen nog een aantal jaar geduurd eer ze de diagnose speekselklierkanker hadden gemaakt. Ze dachten in eerste instantie aan longkanker. In tegenstelling tot anderen die ziek worden van de chemo, knapte Wicher enorm op van de chemotherapie. Na elke chemokuur kreeg hij meer adem, tot hij op een bepaalt moment zelfs schoon was! Even koesterden we de hoop dat het voor altijd weg zou blijven, maar zoals de dokters al hadden voorspeld kwam het na een jaar weer terug. Omdat Wicher wist wat ging komen, heeft hij Niels goed kunnen voorbeiden. Hij vond het heel moeilijk om dingen los te kunnen laten, maar hij heeft het wel gedaan. De wetenschap dat Het Koetshuis na zijn bestaan verder moest hield hem sterk. Niels voelde hem goed aan in de keuken en het was voor hem een geruststelling dat Niels het stokje zou gaan overnemen. De Michelin was daar ook heel duidelijk in. Ze wisten dat Niels al een aantal jaar onder Wicher zijn vleugels de keuken aan het overnemen was en besloten zodoende de ster niet af te nemen. Iets wat hoe je het ook went of keert, toch een opluchting is…”

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Ik waardeer nu nóg meer wat ik heb

“Ik heb het gevoel alsof ik het afgelopen jaar in een roes heb geleefd,” vertelt Saskia, “na het wegvallen van Wicher kwam er zakelijk gezien een hoop op me af en dat zorgde dat ik geen tijd had om echt stil te staan bij wat er was gebeurd. Inmiddels is het alsof de verdoving langzaam maar zeker begint uit te werken. Dat maakt de pijn vaak nog erger. Soms wil ik iets tegen Wicher zeggen en besef ik me plotseling dat dat niet meer kan. Ik mis in dat opzicht mijn klankbord en de pijn die daarmee gepaard gaat moet nog een plekje krijgen. Het maakt wel dat ik heel anders naar het leven ben gaan kijken. Ik waardeer nu nóg meer wat ik heb en voel me gezegend met onze kinderen. Danny en Marieke zijn inmiddels volwassen en een grote steun. Ook al zie je mijn dochter minder op de werkvloer, ook zij speelt een belangrijke rol binnen Het Koetshuis…”
Danny kijkt haar glimlachend aan.
Met zijn 27 jaar is hij Het Koetshuis, wat inmiddels het 33ste jaar ingaat, in levende lijve.
“Toen ik jong was zei ik altijd dat ik niet bij Het Koetshuis wou gaan werken,” vertelt hij lachend, “ja zo gaat dat als je jong bent. Ik vond het fantastisch om hier op te groeien. Er was altijd veel reuring en ik had de grootste lol met de chefs, maar hier gaan werken? Nee. Ik heb in eerste instantie dan ook een sportopleiding gevolgd. Sporten is altijd mijn grote hobby en uitlaadklep geweest! Nog steeds! Tijdens de opleiding hielp ik op mijn vrije momenten mee met de administratie of de bediening in het restaurant en ben ik er zo langzaam maar zeker een beetje ingegroeid. Geen verkeerde ontwikkeling vind ik zelf! Uiteindelijk merkte ik dat mijn hart toch het meest bij Het Koetshuis ligt en heb ik besloten hier fulltime te gaan werken…”

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Hier zou hij trots op zijn geweest…

Ook voor chefkok Niels van Dooijeweert zijn de laatste jaren een indrukwekkende periode geweest.
“Ik heb altijd enorm veel bewondering voor Wicher gehad,” vertelt Niels, “ik was dan ook ontzettend blij toen ik hier zes jaar geleden als chef de partie werd aangenomen. In die tijd ging het nog goed met Wicher. We hadden een goede klik met elkaar, zowel in het leven als culinair. Wicher was een klassieke Franse chef en ik vond het geweldig om zijn gerechten een moderne impuls te geven. Wat dat betreft zaten we echt op één lijn. Toen het slechte nieuws over zijn gezondheid bekend werd, hebben we samen een plan de campagne gemaakt. Hoe moeilijk het soms emotioneel ook was, schoof hij me steeds meer naar voren als chef van Het Koetshuis. De laatste jaren draaide ik volledig als zelfstandige chef, terwijl Wicher over mijn schouders meekeek. Tegenwoordig laat ik Wicher nog altijd in de gerechten spreken. Wanneer ik een gerecht creëer denk ik -hier zou hij trots op zijn geweest- of -dit zou Wicher zo en zo hebben gewild-.  We hebben samen veel meegemaakt, zowel mooie momenten als verdrietige momenten en hij zal voor mij altijd verbonden blijven met Het Koetshuis. Ik ben er met recht trots op dat ik het vak van hem heb geleerd!”

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

Het Koetshuis, Bennekom, Saskia Löhr, Danny Löhr, Niels Dooijeweerd

 

  Trots

“Ik ben er trots op dat na 33 jaar de zaak nog steeds vol zit met vaste gasten,” zegt Danny blij, “en dan heb ik het niet alleen over de oudere garde. Je ziet nu dat de kinderen van de oudere garde ook vaste gasten worden. En hun partners. En hun vrienden. En de vrienden van hun vrienden. Ja, dat geeft me echt een warm gevoel vanbinnen! In de toekomst zal nog het nodige veranderen bij Het Koetshuis. Geen drastische veranderingen, maar gewoon een decor update. Met de tijd meegaan noemen ze dat. Het Koetshuis is na 33 jaar nog steeds een trekpleister en ik zal er alles aan doen om dat de komende 33 jaar zo te houden…”

—————————————–

En die trekpleister heeft mij in ieder geval overtuigd!
Ik denk dat het veilig is te zeggen dat Het Koetshuis Bennekom na 33 jaar nog steeds hot en happening is.
Persoonlijk heb ik al heel wat restaurants voorbij zien komen, maar een locatie als Het Koetshuis zie je niet vaak! Zo idyllisch!
Voeg daar een getalenteerde chef aan toe, een passievolle gastvrouw en een gedreven bedrijfsleider en je hebt een culinair pareltje van het hoogste niveau.
Het enige wat mij nog rest te zeggen is: probeer het zelf een keer!

Het Koetshuis Bennekom
Panoramaweg 23A
6721 MK Bennekom        www.hetkoetshuis.nl

Tel +31 (0)318 41 73 70

—- In sweet memory of Wicher Löhr —-