Soms kom ik op van die plekken, dan kan ik het wel van de daken schreeuwen!
-Moet je nou toch eens horen waar ik ben geweest!!-
Het liefst stap ik dan na afloop zo snel mogelijk in de auto, race ik naar huis, gooi alles zo op de grond en begin ik te typen.
Vandaag kreeg ik dat gevoel in Voorschoten, tijdens mijn bezoek aan lunchroom Nayolie.
Ik schrijf lunchroom, maar eigenlijk dekt dat de lading niet.
Kelvin Lin, eigenaar van deze bijzondere eetgelegenheid, verzorgt naast catering, ook wekelijks private dining op de vrijdagavond.
Vandaag is Johan mijn tafelgenoot.
Wanneer we aankomen bij Nayolie worden we vriendelijk begroet door Andriana, in de leer bij Nayolie.
Al gauw komt Kelvin naar ons toe.
“Hoi! Ga lekker zitten en ontspan,” zegt hij enthousiast, “ik ga gelijk wat lekkers voor jullie klaarmaken om te proeven. Mozzarella salade, een populair gerecht van de kaart!”
Mozzarella salade?
Ik ben eigenlijk helemaal geen liefhebber van mozzarella, maar wil ook niet gelijk al zeggen -nee dat lust ik niet-, dus ik antwoord blij “Ja lekker!”

 

 

Wanneer Kelvin het bordje met mozzarella salade komt brengen val ik nog net niet achterover van verbazing!
Is dit mozzarella salade??
Ik had iets heel anders in gedachten. In mijn hoofd zat het geijkte plakje mozzarella, plakje tomaat en blaadje basilicum zoals je die bij de Italiaan vindt.
Een gerecht wat ik meestal oversla omdat ik de rubberachtige substantie bepaald geen delicatesse vind.
Het gerecht wat Kelvin heeft klaargemaakt lijkt wel een Picasso kunstwerk en ziet er zo aantrekkelijk uit dat ik het durf te proberen!
Kelvin legt voor we gaan eten nog even kort uit wat er precies op ons bordje ligt.
Een gebalanceerd gerecht met precies de juiste verhoudingen zoet, zuur, klein beetje bitter en een lekkere crunch hier en daar. En oh ja, de bloemen kun je ook eten!
Snel pak ik mijn mes en vork en val ik aan op dit bijzondere kunstwerk.
Het is bijna te mooi om op te eten!
Tot mijn verbazing is er niks rubberachtigs aan dit gerecht!
Al mijn zintuigen worden geprikkeld tijdens het eten van de salade en voor het eerst in mijn leven begrijp ik waarom mozzarella als een delicatesse kan worden beschouwd.
“Hoe vind je het?” vraag ik Johan.
“Zo…!” is het enige wat hij kan uitbrengen, duidelijk onder de indruk.

 

Na de salade krijgen we een tomatensoepje.
Ach ja, tomatensoep, wat kan ik verwachten van een tomatensoep? Laat me maar een hap nemen…
………
Sprakeloos.
Een heerlijke romige, volle tomatensmaak glijdt over mijn tong en het lijkt alsof ik iets van kaas bespeur.
Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar het is iets…
“En je weet zeker dat dit alleen tomaten zijn met een beetje toevoeging van tijm en marjolein e.d…” vraag ik Kelvin, “er zit geen kaas of iets anders in?”
Kelvin begint te lachen.
“Je proeft hier ‘tomaat op tomaat’!” legt hij uit, “ik ben gek op de tomaat! Een tomaat is zo veelzijdig.  De tomaat is in de oven geroosterd en gepoft en met het sap van  rauwe biotomaat heb ik een soep getrokken, om vervolgens tomatenwater toe te voegen in plaats van water, waardoor…” en hij gaat nog even verder met zijn, voor mij, ingewikkelde vaktermen.
Wat een bijzonder getalenteerd persoon is hij, die Kelvin, bedenk ik me terwijl ik naar hem luister.
“Ik ga nu een broodje voor jullie klaarmaken. Broodje pastrami, erg populair ook!” en op dat moment gaat de deur open en komen er drie vrouwen binnenwandelen.
“Hoi!” zegt één van de vrouwen, “ben ik al te laat of kan ik nog gauw een broodje pastrami meenemen?”
De dame heeft geluk vandaag en niet lang daarna loopt ze met het broodje de deur uit.
Ook wij krijgen het felbegeerde broodje…

 

 

“Laat je niet bedotten door het simpele uiterlijk van dit broodje,” zegt Kelvin, “over elk detail is nagedacht. Het brood heb ik zelf gebakken en is de perfecte verhouding tussen knapperigheid en zachte broodvulling. Hierdoor komt de pastrami, begeleid door sla en een heerlijke saus, het beste tot zijn recht.”
We nemen beiden een goede hap.
Heerlijk!
Die Kelvin heeft er wel verstand van zeg! Hoe zit dat eigenlijk?
“Ik hou mijn hele leven al van koken,” vertelt Kelvin, “Als tiener ben ik als afwasjongen begonnen in de keuken van een groot restaurant. Ik werkte altijd hard en nam elk klusje aan. Een eigenschap die al gauw door de chefkoks werd opgepikt. Het gebeurde regelmatig dat ik in de keuken mocht meehelpen en ik kreeg veel waardering voor mijn creatieve bijdrage. Die waardering heeft me uiteindelijk bij grote bekende koks gebracht, waar ik op hoog niveau mocht leren koken! Hoewel het werken op Michelinster-niveau leuk is, miste ik toch iets, namelijk het contact met de gasten en de laagdrempeligheid. Ik ben voor mezelf begonnen hier in Voorschoten. Ik wil op een toegankelijke manier iedereen laten kennis maken met bijzondere gerechten. Niet alleen voor de mensen met een dikke portemonnee, nee, voor iedereen! Elke vrijdagavond kook ik een vijf-gangen diner, met vooraf verschillende amuses. Ik leef me dan helemaal uit en vind het geweldig om te zien hoe al die mensen genieten van mijn eten. Je moet wel open staan voor nieuwe smaken wanneer je hier komt! Als iemand gelijk al zegt -dat lust ik niet- dan is daar weer het gat van de deur, daar ben ik heel makkelijk in…”
Slik…
“Dat klinkt misschien arrogant, maar dat ben ik niet en zo bedoel ik het ook niet,” lacht Kelvin, “Als ik iets geleerd heb, dan is het het belang van goede kwaliteit producten. Ik koop hele dure producten in om mensen kennis te laten maken met echt goed eten en ik wil dat niet verspillen aan iemand die het niet kan waarderen…”
Wauw! Mij heeft hij in ieder geval wel overtuigd!
“Je mag ons wel op de gastenlijst zetten voor de vrijdagavond!” roep ik enthousiast.
“Helaas,” antwoord Kelvin, “de vrijdagavond zit tot 2017 helemaal volgeboekt…”
Wááát….
“Ook de reservelijst is erg lang. Nog meer avonden koken is geen optie voor mij, ik wil ook van mijn gezin kunnen genieten en mijn kind zien opgroeien. Dat is natuurlijk waar je uiteindelijk zo hard voor werkt! Om toch mensen tegemoet te komen heb ik besloten de lunch wat uitgebreider te maken met gerechtjes die ook tijdens het diner voorbij komen. Vanaf nu is het mogelijk om bij binnenkomst te vragen wat de specialiteit van de dag is. Hebben jullie toevallig nog een gaatje over? Lusten jullie nog wat?”
Oh jazeker!

 

 

Wederom wordt er een oogstrelend geheel neergezet.
“Voor jullie zien jullie spareribs zonder bot van een Iberico varken. Het vlees van de Iberico varken is bijzonder lekker, mits goed bereid. Ik durf dit vlees licht rosé te serveren op een temperatuur van 68 graden. Alleen met het vlees van een Iberico varken kan dit! De spareribs liggen op een bedje van gepureerde Japanse aardpeer. Eet smakelijk!”
Johan en ik smullen van het gerecht!
Zelfs het prachtige bloemetje erbovenop is lekker!
Terwijl Johan nog wat napraat met Kelvin, sta ik op om nog wat foto’s te maken.
Het valt me op dat er een grote pot met lootjes op de counter staat.
“Wanneer klanten hier hebben gegeten, kunnen ze nadien hun naam in de pot stoppen,” vertelt Kelvin, “Wanneer de pot vol is trek ik vijf namen en die mogen dan een soort proeverij komen doen. In dit geval ‘Japanse Wagyu A5 Grade 12’, een exclusieve rund. Dat heb ik bijvoorbeeld in het verleden ook met de bonbons gedaan. Patisserie is echt mijn passie en ik vind het geweldig om allerlei bijzondere smaken te bedenken. Om een selectie uit al die verschillende smaken te maken voor in de lunchroom, heb ik vorig jaar 18 lootjes uit de pot getrokken. Ik heb al die mensen uitgenodigd om mijn bonbons te komen proeven en testen en zo gebeurde het dat er die dag 18 mensen aan een lange tafel zaten met een scala aan bonbons voor zich. En een lol dat ze hadden! Het is precies die laagdrempeligheid waar ik van hou en wat ik miste toen ik op hoog niveau kookte in grote restaurants!”

 

 

Tot slot loopt Kelvin naar de vitrinekast toe.
Voordat hij zijn hand erin steekt, trekt hij eerst een handschoentje aan.
Voorzichtig pakt hij twee blinkende bolletjes uit de vitrine en presenteert ze op een mooie leisteen aan ons.
“Dit is een ‘rode biet bonbon’ en een ‘zoetzure komkommer met mierikswortel bonbon’. Kies maar..!”
Terwijl we de bonbon opeten kijken Johan en ik elkaar aan.
Woooow…wat een verassende smaken! Wie had ooit gedacht dat dat lekker zou zijn?
Ik wil bijna een buiging naar Kelvin maken tijdens ons vertrek, maar hou me in en geef hem een ferme handdruk.
Wat een bijzondere middag was dit!

 

 

Mocht je echt bijzonder willen lunchen, Nayolie is absoluut the place to be!
Naast de vaste lunchkaart biedt hij tegenwoordig ook de specialiteit van de dag aan.
In ons geval waren dat de bijzonder lekkere spareribs zonder bot!
Tevens is het mogelijk een Nayolie proeverij te doen, waarbij je in vogelvlucht kunt proeven waar Nayolie voor staat!
Ennuh, niet vergeten je naam in de glazen pot te stoppen! Wie weet mag jij een keer komen proeven!

Kerkplein 5
2251 BS VOORSCHOTEN
☎︎ 071-561 3918              www.nayolie.nl